Śladami Jezusa

10. Jezus z szat obnażony.

Wzgórze osiągnięte. Tu zostaniesz, Jezu, ukrzyżowany. Według zwyczaju rzymskiego krzyżowano skazańców zupełnie obnażonych. Więc zanim Cię przybiją do krzyża, muszą ściągnąć z Ciebie szaty, bo szat szkoda, bo mogą jeszcze bardziej splamić się krwią, a krew trudno się zmywa. Bo trzeba Cię jeszcze bardziej upokorzyć. Oddajesz więc to, co stanowi Twą ostatnią materialną własność. Odarcie z szat powoduje otwarcie na nowo zasklepionych już ran. Oto tu i teraz dokonuje się Twoje totalne ogołocenie...  Myśleli, że pozbawiony szat staniesz się śmieszniejszy i zgaśnie wreszcie w Tobie ta dziwna iskra niezwykłej mocy. Stałeś milczący, podczas gdy Twe ciało krzyczało do ludzi śladami batów, ilością ran... tłumacząc sens misterium cierpienia. Milcząco zapraszasz, by każdy otworzył się na krew, która za moment obficie spłynie z Twych przebitych rąk i nóg! Oddanie szat jest realnych znakiem dania siebie bez reszty... Klęcząc wpatruję się w Twój krzyż i zastanawiam się nad sobą i swoją postawą wobec innych... Czy, widząc czyjś dramat, nie ubieram rękawiczek egoizmu i nie usuwam się bezpiecznie w tłum gapiów? Czy potrafię tracić siebie, oddając to, co posiadam? Jak przyjmuję wyśmianie, szyderstwa...?

Chryste milczący, naucz mnie gotowości oddawania siebie!

***

11. Jezus do krzyża przybity.

Na szczycie wzgórza sterczał pionowy pal wkopany tam na stałe dla wykonania wyroków śmierci. Ty, Jezu, na Swych ramionach przyniosłeś belkę poprzeczną. Teraz Cię na niej rozpostarto. Dopasowano dłonie do uprzednio przygotowanych otworów, przyłożono długie, stare gwoździe i… zaczęto wbijać. Wbijać mocno, bardzo mocno. Ból rozdarł Twe mięśnie, tkanki i nerwy. Twe święte ręce złączyły się wreszcie z drzewem krzyża. Nie będziesz już nimi dotykać innych, otwierać oczu niewidomym, uszu głuchym, przywracać zdrowia chorym a życia umarłym. Nie będziesz rozmnażać chleba... Potem przygwożdżono Twe święte nogi, byś nie chodził więcej ścieżkami wydeptanymi przez ludzi, byś nie spotkał więcej szukających i nie próbował wracać do grzeszników... Zostałeś skrępowany, unieruchomiony, zniewolony... Tylko czy to autentycznie jest niewola? Przybicie ciała do belki krzyża nie było przecież pokrzyżowaniem planów Ojca, lecz ich wypełnieniem. To pozorne zniewolenie było przewidzianym, zamierzonym i całkowicie wolnym aktem Boga działającego i zbawiającego...!  Czy ktoś zrozumiał sens tego czynu? Pewnie niektórzy tak, ale zbyt wielu jest nadal ambitnych, samowystarczalnych, którzy nie zezwoliliby, aby ktokolwiek mógł wtrącać się w ich sprawy... więc odrzucają ręce, które niosą pomoc. Sama jestem tego najlepszym przykładem... Przyglądam się Twym przebitym dłoniom, stopom... Pozwoliłeś się zniewolić, choć tak naprawdę postałeś wolny do końca. Być wolnym nie oznacza robić wszystkiego, ale robić to, co dobre. Wolność nigdy nie jest „od czegoś”, ale „dla czegoś”. Wolność nie jest aktem zerwania z czymś, ale aktem dającym człowiekowi pełnię. By dobrze wybierać, muszę nauczyć się krzyżować swe ciało z wszelkimi jego namiętnościami i pożądaniami. Muszę być wierna zasadom, zadaniom i obowiązkom, które przyjęłam... Wolność to coś wewnętrznego. Wolności się nie posiada, ją się zdobywa...! Krzyżujący Cię pomylili się zawierzając sile gwoździ. To przez nie zaczęło się dopiero Twoje przychodzenie do człowieka. Patrząc na Twe ciało przybite do krzyża snuję refleksję na temat moich zniewoleń... A wewnątrz gdzieś kołacze się pytanie: jak korzystam z Twych ran, by spotkać się z Bogiem?

Jezu, przyjm moje powroty do Ciebie!

***

Przechodzę do kaplicy prawosławnych Greków, oddzielonej od łacinników tylko zwykłymi  filarami. To tu, pod niewielkim ołtarzem znajduje się mensa a w niej otwór znaczący osadzenie krzyża Jezusa. Dwie płytki po obu stronach ołtarza znaczą miejsca, gdzie stały krzyże złoczyńców.