Życie i praca

Jeśli ktoś z Was myśli, że pobyt w przedszkolu to sama zabawa i przyjemność, to jest w wielkim błędzie. Życie 3-4-5-, a zwłaszcza 6-latka, to początek wielkiej przygody z nauką, pracą, obowiązkami. Uczymy się zasad jedzenia, zachowania, liczenia, literowania, ubierania, rozbierania, poznawania itd. To zasady, które w dalszych latach będą rzutowały na nasze zachowanie, nasze postępowanie, naszą osobowość.

Samo przejście z przedszkola do szkoły to wielkie przeżycie i stres. Nowi koledzy, nowe nauczycielki (a tak na marginesie, w przedszkolu też pracują nauczyciele, a nie „przedszkolanki”). Potem zaczynają się już „schody”: kolejne przedmioty, obowiązki, ale też i przyjemności. I tak aż do czasu wybrania zawodu, u jednych nieco wcześniej (szkoły zawodowe), u innych później. Ale wspólne dla wszystkich jest to, że w każdym wypadku i każdym momencie zdawać sobie musimy sprawę, iż z naszej pracy, naszej służby, naszych czynności będziemy musieli zdać raport, i nie chodzi tutaj o pracodawcę, o szefa, lecz o Tego, dzięki któremu żyjemy, istniejemy, działamy.

Nie będzie to raport z wykonania i efektów danej pracy, lecz z intencji i sposobu naszego podejścia do pracy, do otoczenia, do ludzi (i to nie tylko naszych bliskich, lecz także tych, z którymi spotykamy się podczas pracy, spotkań, imprez), z zadań, które zostały nam przydzielone do wykonania, wreszcie z naszego osobistego zaangażowania w wiarę, ewangelizację, w głoszenie Chrystusa. Bo i to nas zobowiązuje, nas dotyczy, nam podlega.

Jeśli będziemy o tym pamiętać i odpowiednio do tego postępować, to nie mamy się czego obawiać podczas naszej ostatniej rozmowy kwalifikacyjnej przed wejściem w krainę niebiańską.

Pamiętajmy: „Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą.” (Łk 12,48).