Droga Krzyżowa z Janem Pawłem II

Stacja XIV

POGRZEB NIEŚMIERTELNEGO

„Gdy zaś nadejdzie chwila ostatecznego „przejścia”, pozwól, abyśmy umieli ją powitać z pokojem w sercu, nie żałując niczego, co przyjdzie nam porzucić. Kiedyś bowiem po długim poszukiwaniu spotkamy Ciebie” - PW 18.

* * *

Pokój ma królować w sercu, które opuszcza ten świat, brak żalu, że trzeba wszystko zostawić, bo przecież „gdzie skarb twój tam i serce twoje” /Mt 6,21/. Serce nasze idzie przylgnąć po śmierci do jedynego i największego skarbu naszego życia – do Boga. Takiego pokoju uczył nas w obliczu śmierci Jan Paweł II. Tyle razy przychodziło mu pożegnać i odprowadzić na cmentarz swoich bliskich, począwszy od swej matki, brata i ojca, a skończywszy na tylu przyjaciołach i współpracownikach swojego urzędu.

Prosimy Cię więc Jezu Chryste, byśmy nauczyli się od Ojca Świętego na co dzień, tego ufnego przejścia w chwili śmierci do wieczności. Spraw  byśmy tak, jak to czynił papież  do tego przejścia przygotowywali się niezależnie od tego, w jakim czasie ono nastąpi. Ojciec Święty mówił, że pozostawia Chrystusowi „decyzję dotyczącą tego, jak i kiedy zechce zwolnić go ze służby, jaką mu powierzył”.

Chryste prosimy Cię, mając przed oczami przykład i naukę Ojca Świętego, by ludzie zeszli z szalonej drogi eutanazji, która każe im żegnać się życiem, wbrew Bogu i na mocy ich arbitralnych ludzkich decyzji.