STACJA SZÓSTA
Jezus ubiczowany i ukoronowany cierniem
C.: Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie.
W.: Żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.
Z Ewangelii według św. Łukasza i św. Jana
(Łk 22, 63-65; J 19, 2-3).
Tymczasem ludzie, którzy pilnowali Jezusa, naigrawali się z Niego i bili Go. Zasłaniali Mu oczy i pytali: «Prorokuj, kto cię uderzył». Wiele też innych obelg miotali przeciw Niemu. A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: «Witaj, Królu Żydowski!» I policzkowali Go.
ROZWAŻANIE
Do niegodziwego wyroku
dochodzi zniewaga biczowania.
Wydane w ręce ludzi,
ciało Jezusa zostaje zmaltretowane.
To ciało przyjęte z Maryi Dziewicy,
które czyniło Jezusa
«najpiękniejszym z synów ludzkich»,
które udzielało namaszczenia Słowem
— «wdzięk rozlał się
na twoich wargach» (Ps 45 [44], 3)
— jest teraz ranione przez okrutną chłostę.
Oblicze przemienione na górze Tabor
w pretorium zmienia się z bólu:
oblicze Tego, kto milczy, gdy Mu ubliżają,
kto przebacza, gdy Go biją,
kto stał się bezimiennym niewolnikiem
i uwalnia zniewolonych.
Jezus zdecydowanie idzie drogą cierpienia,
wypełniając w żywym ciele,
które stało się żywym słowem,
proroctwo Izajasza:
«Podałem grzbiet mój bijącym,
i policzki moje rwącym mi brodę.
Nie zasłoniłem mojej twarzy
przed zniewagami i opluciem» (Iz 50, 6).
Proroctwo, które otwiera się
na przyszłość przemienienia.
MODLITWA
Jezu, który jesteś «odblaskiem chwały Ojca,
odbiciem Jego istoty» (por. Hbr 1, 3),
przystałeś na to, by zamienili Cię w strzęp człowieka,
skazanego na mękę, która budzi litość.
Ty obarczyłeś się naszym cierpieniem,
dźwigałeś nasze boleści (por. Iz 53, 4),
byłeś «zdruzgotany za nasze winy» (Iz 53, 5).
Twymi ranami ulecz rany naszych grzechów.
Pozwól tym, którzy są niesłusznie wzgardzeni
czy zepchnięci na margines,
wyniszczeni przez tortury czy choroby,
zrozumieć, że z Tobą i jak Ty
ukrzyżowani dla świata (por. Ga 2, 19),
dopełniają niedostatki Twych udręk
dla zbawienia człowieka (por. Kol 1, 24).
Jezu,
zmieniony w strzęp znieważonego człowieczeństwa,
w Tobie odsłania się świętość człowieka;
skarbcu miłości, która za złe odpłaca dobrem.
W: Tobie cześć i chwała na wieki.
Pater noster...
Któż od smutku się powstrzyma,
Mając Matkę przed oczyma,
Która cierpi z Synem swym?
Quis non posset contristari,
piam Matrem contemplari,
dolentem cum Filio?
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
