Nowi pasterze - księża w nowych kontekstach

Wspólnoty kwestionują same siebie

W wielu wspólnotach nie ma kapłanów, a ci, którzy mogą pozyskać ich z zagranicy, uważają się za szczęściarzy, pomijając fakt, że rozwiązanie to można nazwać jedynie tymczasowym, ponieważ proces westernizacji[3] ma charakter globalny.

Potrzebujemy nowych duszpasterzy, którzy są wyrazem nowej wspólnoty i jej wiary oraz są bogaci w dobre umiejętności apostolskie. Porzucanie praktyk religijnych rośnie, a w wielu przypadkach żyjemy już we wspólnotach, które muszą być ewangelizowane.

Potrzebna jest świadomość ze strony wszystkich wspólnot, które zbytnio utknęły na pozycjach delegacji, mało skłonnych do wzięcia odpowiedzialności, w tym za niedobór swoich duszpasterzy.

Musimy również rozważyć niebezpieczeństwo związane z przeniesieniem refleksji nad kondycją kapłańską na tak wysoki poziom duchowy, myśląc o kapłanie jako o zbawicielu dusz, ewangelizatorze i ofiarnym czcicielu, zaniedbując jednocześnie naturę jego ludzkich doświadczeń i potrzeb.

Należy zadać sobie pytanie, w pogarszającym się stanie wyludnienia wspólnoty i często rozbrzmiewającej i rozpaczliwej diasporze naszych kapłanów, czy nie ma winy za to, że na śliskim zboczu długiej historii umartwiali radość pasterzy, którym powierzono trzodę Chrystusa, i zastanowić się nad możliwością zróżnicowanych ścieżek w ich rekrutacji i szkoleniu, aby uniknąć pustyni, której pustoszącą rzeczywistość widzimy każdego dnia, usuwając wszelkie preteksty do sztuki radzenia sobie, w kierunku ucieczki w poszukiwanie osobistego rozwiązania, które może być coraz bardziej osobiste, coraz bardziej odległe.

Żniwa są obfite, a pracowników jest tak mało, że całe wspólnoty nie mają prezbitera przez bardzo długie okresy. Wydaje się, że w wielu regionach Włochy stały się ziemią misji i są powierzane prezbiterom z Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej lub Europy Wschodniej.

Sytuacja wymaga, aby stawić czoła temu problemowi, nie skacząc w ciemno, ale pozwalając roztropności na największą swobodę w poszukiwaniu najbardziej spójnych sposobów, aby nasze wspólnoty gromadziły się wokół ołtarza, aby celebrować dziękczynienie, Eucharystię, a wszystkim głosić Ewangelię.

Rzeczywistość i różnorodność problemów, które są ze sobą ściśle powiązane, wymagają od całego Kościoła poważnego i trwałego zaangażowania w skrupulatne zwracanie uwagi na formację, aby wybrać kandydatów, którzy są naprawdę zmotywowani, przygotowani, którzy nie szukają osobistego zakwaterowania w najłatwiejszy sposób, z odpowiednim oderwaniem się od siebie i świadomością swoich ograniczeń i ich kondycji jako stworzeń, którzy czują się częścią ludu Bożego, a nie poza nim lub ponad nim, przeszkoleni w zakresie odpowiedzialności i zasług, co nie jest tylko kwestią teoretyczną, ale codziennym ćwiczeniem umiejętności nazywania rzeczy po imieniu, ze wszystkimi tego konsekwencjami, bez pokus kariery i próżnego narcyzmu, aby być posłusznymi narzędziami Bożej Opatrzności.

Solidne przygotowanie kulturowe, wraz z dobrą relacją ze wspólnotą, do której się należy, wydają się funkcjonować jako wystarczający gwarant poruszania się w wolności i bezpieczeństwie. Zadaniem kultury jest zawsze interpretacja i ukierunkowanie tego, co nowe, uchwycenie tego, co istotne w teraźniejszości, ze spojrzeniem pełnym nadziei w przyszłość.

Dobrej relacji ze wspólnotą powierzone jest zadanie funkcjonowania jako bezpieczna baza, z której można badać świat, ucząc się zarządzać wiedzą, doskonalić ją, wyrażać, porównywać, w pokorze, aby wiedzieć, jak być jej częścią, oraz w dojrzałej i mądrej dumie, aby wiedzieć, jak być wyjątkowym, nie zaniedbując wielkiego zasobu świata emocjonalnego i jego zasad. Wspólnota wiary nadaje temu wszystkiemu ogromne piękno, otwierając perspektywy na uniwersalność i świętość, rozumianą w nieustannej komunii z Ojcem, nawet w świadomości własnych ograniczeń.

(tłumaczenie z j. włoskiego: xls)