Nowi pasterze - księża w nowych kontekstach

Schodzić z góry

W rzeczywistości tylko osoby świadome swoich ograniczeń, zdolne do przebaczenia sobie i przebaczenia, konsekwentni i wiarygodni świadkowie trudności życia i poszukiwania prawdziwego doświadczenia Boga, mogą stanowić punkty odniesienia, na które wspólnoty mogą liczyć w swojej przyszłości.

Kiedy konteksty formacyjne są zbyt zamknięte i zamknięte w sobie, ryzykują wywołanie tego, co możemy nazwać syndromem góry Tabor, czyli pokusą pozostania zakotwiczonym w stanie samowystarczalności i lustrzanego odbicia, oszołomionym i zakochanym w tym mirażu piękna, nie pamiętając, że zamiast tego funkcja wymaga zejścia z góry.

Uwolnienie się od syndromu góry Tabor jest wyrzeczeniem się nie tylko pozostawania w obrębie namiotów, ale także pozostawania w obrębie wspólnoty kościelnej, ponieważ wspólnota, która nie jest otwarta na świat, jest wspólnotą, która ma tendencję do duszenia się i nie staje się solą ziemi.

Zejście z góry jest konieczne, aby być wiernym powołaniu pójścia i głoszenia, aby być świadkami tego mirażu piękna i przypomnieć wspólnocie o jej obowiązku współpracy w budowaniu Królestwa, nawet przyjmując odpowiedzialność za pozyskiwanie nowych kapłanów.

Byłoby wskazane, we wczesnym doświadczeniu duszpasterskim kandydatów do kapłaństwa, wprowadzenie dłuższych pobytów w kontekstach rodzinnych o szczególnym znaczeniu: wykwalifikowana i zróżnicowana praktyka, jak ma to miejsce w przypadku studentów medycyny, prawa, nauk pedagogicznych itp. w celu eksperymentowania z różnymi formami przyszłej posługi, ale bez uprzedzeń, nieklerykalna, prawdziwie zakorzeniona w życiu wspólnoty otwartej na świat, pamiętając, że liturgia jest źródłem i szczytem działania Kościoła, a nie schronieniem przed światem, co byłoby skandalicznym zaprzeczeniem tego.

Często zauważa się, że pewne problemy są bardziej widoczne tam, gdzie duchowni żyli jako kasta oddzielona od ludu, czasami bez solidnej formacji i bez odpowiedniej motywacji, z wieloma osobistymi problemami zablokowanego rozwoju i z niewielkim naciskiem duszpasterskim na aspekty rytualne i pobożnościowe.

Decydująca w odniesieniu do formacji jest rola biskupa; na nim spoczywa odpowiedzialność za wypowiedzenie słów wyrażających nieadekwatność obecnych metod przygotowania i selekcji kandydatów do kapłaństwa. Od tego zależy przyszłość naszych wspólnot.

Jedno słowo, które należy powiedzieć, dotyczy historii seminariów, przy czym należy zauważyć, że historia ta radykalnie się zmieniła. Zmieniło się społeczeństwo, zmieniła się rodzina, zmieniła się jednostka, zmienił się sam kontekst kościelny.

Młody kandydat do kapłaństwa w seminarium narażony jest na większą samotność epistemologiczną; w wizji świata i w konstruowaniu siebie jest bardziej samotny, bardziej uwarunkowany przez tak wiele czynników niż jego rówieśnicy, w kontekście, który każdego dnia woła do niego z większą intensywnością i dyskomfortem, że jest inny. Wśród dzisiejszej młodzieży ma status syna płynnego społeczeństwa, to znaczy należy do pokolenia bez wszystkiego, jak powiedział Bauman, ale jest wezwany do odpowiedzi na przeznaczenie, w którym umieściliśmy, bez poważnego wyposażenia go, najwyższe powołanie.

To rodzi drugi powód do niepokoju, ponieważ seminaria stają się coraz mniej liczne, a także pytanie o powody, dla których niektórzy wybierają tak pracochłonne życie, które wymaga energii o różnych cechach, z podejrzeniem w wielu przypadkach, że jest to motywowane chęcią rozwiązania osobistych problemów różnego rodzaju. Tak wielu młodych księży jest w rzeczywistości niepewnych siebie, z problemami tożsamości i dyskomfortem psychicznym, z upodobaniem do aspektów rytualnych, naciskiem na strój i rolę duchowną.