Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Dz 4,32

Tęsknimy za spokojem, pięknem i miłością. Nosimy w sercu swoją własną wizję szczęścia. Te wewnętrzne pragnienia rzadko wolne są od naszych słabości i egoizmu. To, co nazywamy szczęściem bywa jedynie chęcią zaspokajania własnych zachcianek. Nasz egocentryzm sugeruje nam wizję, w której przede wszystkim nam ma być dobrze. Pierwsi chrześcijanie, mimo prześladowań, byli szczęśliwi. Bo żyli w jednym duchu i sercu, bo wszystko mieli wspólne, nikt nie nazywał swoim tego, co posiadał i nikt nie cierpiał niedostatku. Trudno to sobie wyobrazić dziś, w dobie materializmu i gonitwy za szczęściem. I to nie upatrywanym jedynie w dobrach doczesnych i materialnych, ale także w wewnętrznej satysfakcji, chęci górowania nad innymi, pragnieniu bycia lepszym od innych. Zatraciliśmy umiejętność patrzenia na świat oczyma miłości, dlatego tak często skupiamy się wyłącznie na sobie, na tym, by to nam było dobrze, dlatego tak często jesteśmy nieszczęśliwi.

Gdy Jezus przyszedł po raz pierwszy do Wieczernika, św. Tomasz był nieobecny, stąd trudno było mu uwierzyć w to, co potem opowiadali Apostołowie. Nie potrafił ucieszyć się tym, że im, a nie jemu, dane było ujrzeć Jezusa. Może przemawiała przez niego zazdrość, a może złość na samego siebie za swoją nieobecność, brak ufności wobec pozostałych, może żal do Jezusa albo poczucie bycia gorszym od innych? Jego reakcja wyraża pewne rozgoryczenie i smutek. Tak bywa i w moim życiu. Zbytnie skupianie się na tym, co mają inni, a czego sama nie posiadam rodzi niezadowolenie i żal. Nieumiejętność cieszenia się radością innych unieszczęśliwia człowieka. Szczęścia nie trzeba szukać daleko, jest w zasięgu ręki, trzeba tylko otworzyć swoje serce i zauważyć je w drugim człowieku.

Czytania mszalne rozważa Aleksandra Kozak

domon16 Paweł Bębenek - Jezu ufam Tobie