Myślę, Salciu, że nie musisz się tłumaczyć za to, co piszesz, każdy pisze to, co na daną chwilę myśli i czuje, i nie od nas zależy, co będą czuli inni.

każdy musi szukać i odnajdywać swoją drogę, więc się tym nie przejmuj, że nie odnajdujesz się w czyichś słowach i refleksji... tutejsze komentarze mają jedynie nas ubogacić, potwierdzić lub zanegować to, co jest w nas... bo całe życie szukamy... i niekoniecznie podpisze się pod tymi słowami za jakiś czas... napisałam, co czuję tu i teraz ;o))

A kto każe Tobie opuścić, zostawić bliskiego, którego bardzo kochasz? I kto każe Tobie mieć przed oczyma tylko Jezusa? I co nazywasz egoizmem? Że kogoś kochasz i że chcesz być blisko osób kochanych? Myślisz, że Bóg jest tyranem, który dla zabawy każe nam opuścić kogoś bliskiego, żeby mógł obserwować, jak się będziemy zachowywać? Czy On jest naukowcem, który robi eksperymenty? "Mieć przed oczyma tylko Jezusa" to - tak myślę - można na wyżynach świętości. Najpierw naucz się kochać siebie. Żeby móc kogoś kochać (także Boga), trzeba najpierw kochać siebie. A jak kochać siebie? Zobacz, jak Bóg Cię kocha. Myślę, że masz trochę nieprawdziwy obraz Boga. Myślę, że większość osób tak ma. Ja też muszę się ciągle mierzyć z moim nieprawdziwym obrazem Boga, żeby móc odkrywać, jaki Bóg jest naprawdę. Jutro będzie piękne czytanie z Księgi Ozeasza. I nie porównuj się z innymi. To, że ktoś napisał jakieś swoje rozważania, nie znaczy, że Ty tak też musisz uważać i czuć. Bóg Ciebie zna całą i kocha Ciebie taką jaką jesteś. Wie, na jakim etapie w poznawaniu siebie, w poznawaniu i kochaniu Boga jesteś teraz i On jest z Tobą. Nie wyprzedzaj. Bo nie wiesz, co Bóg chce dla Ciebie. Nie myśl ciągle o tym, co powinnaś czy co "Jezus każe w Ewangelii", bo On nie każe być doskonałym. Świętość i doskonałość to dwie różne rzeczy. Kiedyś usłyszałam, że na tyle się stajemy święci, na ile się otwieramy na miłość Boga, świętość jest łaską. Łaską a nie dążeniem do zdobycia jakiegoś etapu. Bądź dobrej myśli. Przecież kocha Cię Bóg!

Zgadzam się z Renatą, że jako ludzie ułomni najzwyczajniej zadajemy sobie pytanie co dalej, pomimo zapewnień Jezusa, że ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało ... .

Póki co żyjemy w świecie materialnym i mimowolnie poszukujemy parytetów do ustalenia wzajemnego bilansu.

Nie przytoczę w tej chwili źródła, ale gdzieś czytałem, cały nasz dzień może być przepełniony modlitwą, o ile uznamy, że Bóg, jako niezawodny Przyjaciel nie odstępuje od nas, ani na krok.

Wówczas powierzamy mu nasze troski, "konsultujemy" zamierzenia, prosimy o uzdolnienia do właściwego wykonania przedsięwzięcia, dziękujemy za udany efekt, dzielimy się radością z naszych dokonań. Dzielimy się również smutkami, zrzucamy na Niego nasze uchybienia prosząc o wskazanie drogi naprawy, aby błędów nie powtarzać. Dziękujemy za chwile miłe i przykre. Nasze drogi nie są Jego drogami, podobnie jak nasze myśli często są odległe od myli Jego.

Wszystko, jednak co czyni, czyni dla naszego dobra.

Dobrze więc dążyć do permanentnego towarzystwa z Bogiem, powierzając mu całego siebie w wirze dnia codziennego nie zaniedbując modlitwy słownej, medytacyjnej, czy też kontemplacyjnej.