Wszelkie ciało to jakby trawa, a cały wdzięk jego jest niby kwiat polny. /.../ Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki  Iz 40, 6b.8

Co roku, na katechezie o Adwencie, proponuję uczniom, aby w tym czasie spróbowali z czegoś zrezygnować dla Jezusa. Dzieci reagują różnie, dość często jednak twierdzą, że jest to niemożliwe do wykonania. Tak bardzo przywiązaliśmy się do ziemskich przyjemności, że trudno nam się bez nich obejść. Gdyby od tego zależało nasze życie, zdrowie, wtedy być może byłoby to wykonalne, ale zrobić to ze względu na Jezusa?

Izajasz zwraca uwagę na przemijalność tego, co ziemskie, na to, że ciało umrze i całe jego piękno wraz z przyjemnościami przestaną istnieć. Przetrwa tylko to, co Boże. Przetrwają  moje ofiary i umartwienia podejmowane dla Niego, przetrwa to, co robię z miłości do Niego. Spoglądam w siebie, w swoje motywacje. Co kieruje mną, gdy decyduję się na ofiarę? Czy przypadkiem nie zależy mi na tym, by dobrze wypaść przed samą sobą, przed innymi? Najbardziej liczy się opinia o mnie i dobre samopoczucie, czasem drugi człowiek. Niestety, na samym końcu dopiero jest Jezus.

On zna moje słabości, pomimo których kocha mnie i czeka. Czeka na moją przemianę. Na to, bym podjęła decyzję życia w Nim i z Nim. Ciągle daje mi nową szansę i wyciąga ku mnie swą rękę. Szuka mnie każdego dnia, jak dobry pasterz zagubioną owcę. Wystarczy tylko pozwolić się wziąć na Jego ramiona.

Św. Jan od Krzyża: Prawdziwy duch wybiera w rzeczach Bożych raczej to, co przykre, niż to, co miłe; raczej skłania się ku cierpieniu niż ku pociechom; raczej idzie za oschłościami i utrapieniami niż za pociechami i słodkimi obcowaniami, wiedząc, że to jest naśladowaniem Chrystusa i zaparciem się siebie (Droga II, 7, 5).

Rachunek sumienia:

W jaki sposób przeżywam czas Adwentu? Jak realizuję swoje adwentowe postanowienia? Z jakich motywacji się ich podejmuję? Czy wypływają z miłości do Boga i pragnienia bycia bliżej Niego?

Czytania mszalne rozważa Aleksandra Kozak

zu alina Marana tha.