Sen Józefa jest historią znaną i osłuchaną. Zdającą się ginąć w mrokach przeszłości i nie związaną z dziś człowieka wierzącego. A przecież zamieszczona została w świętej Księdze dla nas. Nie przez kaprys Ducha Świętego, ale w konkretnym celu. Szukajmy zatem klucza, otwierającego drzwi do zamysłu Boga.

Klucz jest nie tylko w Słowie. Ukrywa go również druga wielka antyfona adwentowa, nawiązująca do pierwszego czytania z Proroctwa Izajasza. „Na życie Pana, który wyprowadził i przywrócił pokolenie domu Izraela.”  „Wodzu domu Izraela.” Decyzja Józefa jest zgodą na to, by Bóg odbudował dom. Syn Boży przychodzi na świat odbudować dom.

Odbudowa domu zamieszkiwania Boga i człowieka nie jest idyllicznym powrotem do złotego wieku, próbą odtworzenia raju. Jest wejściem w ludzką ciemność, słabość, lęki i wątpliwości, dotknięciem ran. A przede wszystkim trwaniem za cenę krzyża. Ten ostatni burzy bajeczny wręcz porządek przygotowania do świąt, wskazując na konieczność pójścia śladem Tego, którego dzisiejsza liturgia nazywa Wodzem. Tylko na tej drodze, wchodząc za Nim w ciemność, słabość i dotykając ran, odbudujemy – z Nim, w Nim i przez Niego – dom. Pełną czułej bliskości relację z Bogiem i człowiekiem. Bo dom jest bliskością…

Bł. Jan Paweł II: „Wobec bolesnego obrazu podziałów i trudności pojednania pomiędzy ludźmi, zachęcam do spojrzenia na misterium Crucis jako na najwyższy dramat, w którym Chrystus pojmuje i przeżywa aż do dnia dramat oddalenia człowieka od Boga, wołając słowami Psalmisty: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?, i w tym samym czasie dokonuje naszego pojednania.”

Rachunek sumienia: Jak często uciekam od rzeczywistych relacji w świat relacji wirtualnych? Co robię, by nie tylko moja rodzina, także moja parafia, otoczenie, coraz bardziej stawała się domem? Jak wyraża się moja odpowiedzialność za „dom Boga i człowieka”?

Czytania mszalne rozważa ks. Włodzimierz Lewandowski

Stephan George O Adonai (December 18)