Dwa słowa z możliwością wypowiedzenia ich na kilka sposobów. Intonacja mówi więcej niż samo słowo. Może wyrażać gniew, rozczarowanie, napiętnowanie. Ale też być zachętą, dowartościowaniem, otwarciem drzwi, szansą.

Pochylam zatem głowę do dziurki od klucza w drzwiach Wieczernika. Nie po to, by zobaczyć, sprawdzić. Choć zapewne wzbudza ciekawość. Podniósł rękę? Dotknął? Ostatecznie nie to jest najważniejsze.

Ważny jest subtelny głos Mistrza. Podnieś rękę… Jak On to powiedział? Ile miłości musiało być w słowach zachęty? Bo chyba nie nagany. Raczej powiew Ducha, wysłanego poprzedniej niedzieli dla odpuszczenia grzechów. Więc to „ponieś” mogło oznaczać przebaczam ci twoją niewiarę i dostajesz kolejną szansę.

Jak On to powiedział? Jak mówi do Kościoła dziś? Jak mówi do mnie? Podnieś rękę… Szansa, błogosławieństwo, siła sprawcza wspólnoty serc. Z Nim i z braćmi. Dlatego tak ważny jest ten moment pod drzwiami. Z uchem przy dziurce od klucza.