„Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie”.

Apostołowie, mimo iż doświadczyli mocy Jezusa podczas cudu rozmnożenia chleba, w momencie, gdy zobaczyli Go kroczącego po wodzie zlękli się Go.  Piotr odzywa się w trybie warunkowym, jakby wciąż nie dowierzając. Zachęcony przez Jezusa zaczyna kroczyć po wodzie. Doświadcza na sobie czegoś sprzecznego z prawem natury. Tym bardziej nadzwyczajnego dla tak wytrawnego, jak on, rybaka, dla którego woda nie kryła żadnych tajemnic. Jednak na widok wiatru zląkł się i zaczął tonąć. W rozpaczy woła do Jezusa „Panie ratuj mnie!”

Jakże ta sytuacja przypomina moje postępowanie. Z jednej strony wyznaję wiarę i swoją ufność wobec Boga, widzę często Jego moc, nie rzadko doświadczam Jego nadzwyczajnej interwencji. Z drugiej zaś buntuję się, narzekam, gdy coś nie idzie po mojej myśli, gdy cierpię, gdy ktoś mnie rani, gdy wydaje mi się, że Bóg milczy. Wyrażam swoje niezadowolenie, bo tak naprawdę maleńka jest moja wiara. Łatwo zaufać, gdy wszystko toczy się zgodnie z moimi oczekiwaniami. Wyruszam na wodę, po której kroczę do pierwszego podmuchu wiatru niepewności, czy też rozczarowania. Wtedy, jak Piotr zaczynam tonąć. Tylko, czy wystarczy mi wówczas wiary, by, tak jak on zawołać: „Panie ratuj mnie!”?

Mocni w Duchu Chodzić po wodzie umie - Mocni w Duchu i Młodość - Lubię to! (official)