Krzyżowa droga cierpienia

 

C.: Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie.

W.: Żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.

 

Z Ewangelii według św. Marka (14, 32-36).

A kiedy przyszli do posiadłości zwanej Getsemani, rzekł Jezus do swoich uczniów: «Usiądźcie tutaj, Ja tymczasem się pomodlę». Wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i począł drżeć oraz odczuwać trwogę. I rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!» I odszedłszy nieco do przodu, padł na ziemię i modlił się, żeby — jeśli to możliwe — ominęła Go ta godzina. I mówił: «Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty [niech się stanie]».

 

Ogród pełen oliwek nie daje w ten wieczór ukojenia.

Boli twarz wgnieciona w ziemię,

dręczy wzbierająca w sercu trwoga.

Śpią przyjaciele wybrani na towarzyszy,

ci sami, którzy obiecywali:

Będziemy z Tobą zawsze, Jezu.

Wraz z nimi śpią ich obietnice.

Tak niedawno, po wieczerzy, Piotr się chełpił:

Choćby wszyscy uciekli, ja zostanę.

A teraz nie jest w stanie nawet utrzymać otwartych oczu.

Te ostatnie kroki Jezus musiał stawiać sam.

Długa droga, pełna słów i cudów,

droga, na której były tłumy ludzi,

doprowadziła Go tutaj,

na skrawek skalistej ziemi,

do niezmiernej, trwogę budzącej samotności.

Twarzą do ziemi: nic wzniosłego nie było w tej scenie,

Prócz szczerości człowieka wyznającego:

Moja dusza jest smutna aż do śmierci.

Ten, który uśmierzał wzburzone wiatrem wody,

teraz sam sobie nie może przywrócić pokoju.

Burzą jest trwoga,

wstrząsająca Jego umysłem i piersią,

jak wstrząsa duchem milionów mężczyzn i kobiet,

wczoraj, dziś i jutro.

Walka może trwać długo,

a w tym ogrodzie zakończy się dopiero wtedy,

gdy Syn powie Ojcu:

«To, co Ty chcesz [niech się stanie]» (por. Mk 14, 36).

Głęboki pokój

nastanie po tej modlitwie.

 

Jezu, który wszedłeś do Getsemani pełen udręki,

a wyszedłeś stamtąd z duchem spokojnym

i zdecydowanym,

pociesz zalęknionych i dręczonych obawami.

Ty, który doświadczyłeś naszej słabości,

daj siłę i nadzieję

wszystkim pogrążonym w rozpaczy na ziemi.

Ty, który codziennie idziesz

u boku przygniecionych ciężarami życia,

bądź przy nas

na każdym kroku.

Tobie, Jezu,

pochylony ku ziemi, z obliczem zroszonym krwią,

cześć i chwała,

z Ojcem i z Duchem,

na wieki bez końca.

Amen.

Pater noster...

Stała Matka Boleściwa

Obok krzyża ledwo żywa,

Gdy na krzyżu wisiał Syn.

Stabat Mater dolorosa
iuxta Crucem lacrimosa,
dum pendebat Filius

(Sekwencja Jakuba z Todi z XIII w., muz. z XVII w.).