Kapłaństwo jest piękne ponieważ ma formę krzyża

Stacja VIII: Kim jestem dla ciebie? Jezus spotyka płaczące niewiasty

„Zaklinam was, córki jerozolimskie: jeśli umiłowanego mego znajdziecie, cóż mu oznajmicie?” (Pnp 5,8a)

Miał rację kardynał J. Ratzinger, kiedy mówił: „na nic zdaje się opłakiwanie słowne i sentymentalne cierpień tego świata, kiedy prowadzimy nasze życie jak dotąd, bez zmian”.

Mój Panie, czy cierpienia tego świata mają sens? Tyle wojen, nienawiści, bluźnierstwa, wszechobecnego kabaretu nawet z najświętszych rzeczy. Ileż dzisiaj kultu diabła! Każdego dnia w wielu częściach kuli ziemskiej dziesiątki tysięcy ludzi umiera z głodu, nie mają co jeść, a  zachodnia tzw. cywilizacja, napuszona dobrobytem, mająca co kilka metrów restauracje, żyje jakby Boga nie było.  Przejedzeni ludzie szukają kosztownych diet, gdy ich bracia umierają z głodu. Ale ich to nie interesuje. „Bo ich bogiem brzuch” (Flp 3,19). Bracia, nie wolno nam nasiąkać brakiem wrażliwości na ludzką nędzę. Ta bieda ma różne oblicza; jest bieda materialna, moralna, duchowa. Trzeba nam płakać nad sobą, że tak często „mamy oczy a nie widzimy, mamy uszy, a nie słyszymy” (por. Mk 8,18) jęków braci i sióstr. Trzeba już dziś uczyć się poszukiwania tych ostatnich. Ci ostatni lepiej rozumieją Jezusa niż napuszeni bogactwem i pychą ludzie tego świata. Tocząca się wojna na Ukrainie pokazuje absurd ludzkiej pychy i zniewolenia piekielnymi mocami władzy i pieniądza. Świat potrzebuje miłości! Bez niej wszystko traci sens.

Panie! I dziś trzeba nam płakać nad sobą..., płakać także nad dziećmi Kościoła. Szczególnie wtedy, gdy zaczynam nie zauważać potrzeb ludzi obok mnie. „Byłem głodny, a nie daliście mi jeść. Byłem spragniony, a nie daliście mi pić” (por. Mt 25,42). Tak wielu ludzi jest głodnych Ciebie. Czy daję im Ciebie? Czy żyję tak, że inni pytają mnie o Ciebie, kim Ty jesteś? Czy pytają mnie o Boga? Żyć tak, żeby pytano mnie o Boga! A jeśli za mało pytają, lub nie pytają to jest moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina...

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami...

Stacja IX: Kim jestem dla ciebie? Trzeci upadek pod ciężarem krzyża

„Jeśliby kto oddał za miłość cale bogactwo swego domu, pogardzą nim tylko”  (Pnp 8,7b)

Panie Jezu, Twój trzeci upadek ukazuje mi bolesną rzecz. Jakże często właśnie ja powalam Ciebie na ziemię, jak często nasze życie jest powodem deptania Ciebie! Ta stacja jest pełna smutku, bo widzę wyraźnie, że nie ustajesz w drodze, podnosisz się i podnosisz człowieka, który upada. Ale też widzę, jak wielu ludzi młodych i starszych tkwi w upadku i nie mają zamiaru iść dalej. Niszczą dar istnienia, bo żyją bez Ciebie. Czy dostrzegają we mnie człowieka Boga? Kiedy zamykam oczy, widzę czasami Jana Pawła II wspartego i Krzyż, który w lśniącej kapie stoi pochylony przed otwartymi drzwiami bazyliki watykańskiej w Roku Wielkiego Jubileuszu roku 2000. Otwarte drzwi Kościoła, otwarte serce kleryka, diakona, kapłana, biskupa... Kościół o otwartych drzwiach... To brama miłosierdzia, przez którą każdy może przejść... Jakie jest moje serce? Czy Bóg ma naprawdę do niego dostęp? A bracia, siostry? Może zatrzaskuje drzwi serca na Słowo Boga i udaję, że idę drogą formacji, powołania. Jak realizuję Słowo Boga do mnie na dziś? A może w moim zasobie wypowiadanych słów jest więcej „ale” niż „kocham”? Czy Ty dzisiaj kochasz Kościół? Czy kochasz Papieża, swojego biskupa? Czy miłujesz tych, którym służysz? Jakie jest Twoje serce? Czy kochasz? Jeśli brakuje mi tej miłości to moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina...

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami...