Cuda

w Starym Testamencie spotykamy w wielkiej liczbie w pierwszych rozdziałach Księgi Wyjścia, opowiadających o plagach egipskich, oraz w tak zwanym cyklu opowiadań Ksiąg Królewskich o Eliaszu i Elizeuszu. Ich znaczenie odpowiada funkcji cudu występującej w innych religiach: może on być świadectwem o bóstwie, uwiarygadniać cudotwórcę przed kontestującymi jego misję lub zapewniać pomoc potrzebującym.

Cuda Jezusa rozpatrywane same w sobie, w oderwaniu od ewangelicznych opowiadań i ich kontekstu, wydają się mieć podobne znaczenie. Stały się udziałem jednak tylko niektórych z Jemu współczesnych, a najbardziej widoczne ich skutki nie były ostateczne. Sam Jezus potwierdza ograniczony i czasowy charakter dobrodziejstw jego działalności cudotwórczej: „biednych zawsze będziecie mieli wśród was” (Mk 14,7). W innym miejscu mowa jest nawet o pogorszeniu się stanu uzdrowionego (Łk 11,24-26) czy możliwości nagłej śmierci wskrzeszonego (J 12,10).

Św. Augustyn akcentował w kazaniach ograniczony charakter wskrzeszenia Łazarza, syna wdowy z Naim, córki przełożonego synagogi, zwracając uwagę na to, że chociaż byli wskrzeszeni przez samego Jezusa, to jednak musieli znowu umrzeć.

(za: Gość Niedzielny Nr 6/2003)