Cyrus

Jego imię w Biblii hebrajskiej brzmi Koresz, w języku perskim khurusz znaczy „słońce”. Pojawienie się tego władcy perskiego zakończyło mroczny okres dziejów Izraela. W drugiej połowie VI wieku przed Chr., podbijając znaczne obszary Bliskiego Wschodu, zniszczył wrogie Izraelitom państwo babilońskie i założył religijnie tolerancyjne imperium perskie; zezwolił pozostającym w niewoli babilońskiej na powrót do ojczyzny i odbudowę świątyni jerozolimskiej, zniszczonej przez Babilończyków. Autor drugiej części Księgi Izajasza przedstawia Cyrusa jako powołanego przez Boga pasterza i pomazańca.

Wyjątkowa pozycja tego króla perskiego uwidacznia się w strukturze Biblii hebrajskiej, którą zamyka Druga Księga Kronik. Nie kończą jej słowa Boga ani którejś z wielkich postaci historii Izraela, lecz wypowiedź tego pogańskiego króla. Treść słów jednak uzasadnia ich szczególną pozycję w Biblii hebrajskiej: „Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli z całego ludu Jego jest między wami jeszcze ktoś, to niech Bóg jego będzie z nim, a niech idzie!” (2 Krn 36,23). Chociaż w momencie pisania tych słów naród Izraela stanowił niewielką część składową wielkiego imperium perskiego, a jego założyciel przypisywał sobie panowanie nad wszystkimi narodami ziemi, to jednak jeden naród pozostawał cały czas ludem Boga. Cyrus, nie nazywając tego narodu „moim ludem”, lecz „ludem Jego”, oraz zezwalając na powrót do własnej ziemi dla odbudowy świątyni jerozolimskiej, oddałBogu, co Boskie.
Nakaz oddania cesarzowi, co cesarskie, a Bogu, co Boskie (Mt 22,21) jest czasem przytaczany dla uzasadnienia dwoistości czy hipokryzji w codziennym życiu. Taka interpretacja pomija prawdę o tym, że cały człowiek stworzony na obraz Boży należy do Stwórcy: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem” (Mt 22,37).

(za: Gość Niedzielny Nr 42/2002)