O spowiedzi

Rzecz ostat­nia doty­czy tzw. kary docze­snej. Każdy grzech zaciąga winę (odpusz­czaną w spo­wie­dzi) oraz karę docze­sną. Są to kon­se­kwen­cje popeł­nio­nego grze­chu. “Bóg jest sędzią spra­wie­dli­wym, który za dobro wyna­gra­dza, a za złe karze”. Ta spra­wie­dli­wość domaga się osta­tecz­nego roz­li­cze­nia. Grzech bowiem, jak już pisa­łem, ma swoje kon­se­kwen­cje. Warto przy­po­mnieć słowa Pana Jezusa skie­ro­wane do św. Fau­styny (apo­stołki Bożego miło­sier­dzia) opi­su­jące czy­ściec “Miło­sier­dzie Moje nie chce tego, ale spra­wie­dli­wość każe”. Kodeks Prawa Kano­nicz­nego mówi:

“Odpust jest to daro­wa­nie przed Bogiem kary docze­snej za grze­chy, zgła­dzone już co do winy. Dostę­puje go chrze­ści­ja­nin odpo­wied­nio uspo­so­biony i pod pew­nymi, okre­ślo­nymi warun­kami, za pośred­nic­twem Kościoła, który jako sza­farz owo­ców odku­pie­nia roz­daje i pra­wo­moc­nie przy­dziela zadość­uczy­nie­nie ze skarbca Chry­stusa i świę­tych”(KPK 1983). Odpu­sty dzie­limy na zupełne i cząst­kowe w zależ­no­ści czy uwal­niają nas od od kary docze­snej w czę­ści lub w cało­ści. Zosta­wiam tu aspekt “ilo­ści” w odpu­ście cząst­ko­wym, odsy­ła­jąc do zamiesz­czo­nej niżej biblio­gra­fii. Odpust nie działa jak “magia”, można go uzy­skać dla sie­bie lub ofia­ro­wać za zmar­łych, któ­rzy swoją karę docze­sną pono­szą w czyśćcu, nigdy za innych żyją­cych. Potrzeba tu więc wiary i speł­nie­nia dość trud­nych warunków.

1. Być ochrzczo­nym,
2. nie być eks­ko­mu­ni­ko­wa­nym (przy­po­mi­nam, że można zostać obło­żo­nym eks­ko­mu­niką bez żadnego wyroku Kościoła, dzieje się to w przy­padku naj­cięż­szych grze­chów m. in. mam na myśli abor­cję czy znie­wa­że­nie Eucharystii),
3. znaj­do­wać się w sta­nie łaski uświę­ca­ją­cej (brak obcią­że­nia grze­chem śmier­tel­nym, czyli sakra­men­talna spo­wiedź nawet w celu uzy­ska­nia odpu­stu dla zmar­łych cier­pią­cych w czyśćcu, po jed­nej spo­wie­dzi można uzy­skać wię­cej niż jeden odpust, ważne by spo­wiedź była bli­ska cza­sowo uzy­ski­wa­niu odpu­stu, może to być także obo­wiąz­kowa spo­wiedź wielkanocna),
4. wzbu­dzić inten­cję, choćby ogólną (skie­ro­wa­nie woli ku odpo­wied­niemu celowi, decy­zją woli, w przy­padku kon­kret­nego zmar­łego należy wzbu­dzić inten­cję szczegółową),
5. wypeł­nić w odpo­wied­nim cza­sie i we wła­ściwy spo­sób naka­zane czyn­no­ści, zgod­nie z brzmie­niem udzie­le­nia (są odpu­sty zwią­zane z pew­nym cza­sem np. czytanie Pisma świę­tego przez pół godziny czy nawie­dze­nie cmen­ta­rza od 1 do 8 listo­pada. Odpust musi być także wyko­nany we wła­ściwy spo­sób tzn.: a) oso­bi­ście – nie może go wyko­nać ktoś za nas, z wyjąt­kiem jał­mużny, gdzie rodzice mogą tego doko­nać za dzieci w przy­padku odpu­stu jubi­le­uszo­wego,

b) cał­ko­wi­cie – nie można danego czynu skracać,

c) w duchu poboż­no­ści – zakłada więc wiarę i brak próżności,

d) nad­obo­wiąz­kowo – czyn ten musi nas kosz­to­wać i nie być zwią­za­nym z jakąś prak­tyką zagro­żoną sank­cją grze­chu. W przy­padku pokry­wa­nia się pokuty sakra­men­tal­nej i czynu odpu­sto­wego można te rze­czy­wi­sto­ści połą­czyć np. adoracja Naj­święt­szego Sakra­mentu przez pół godziny).

Ponadto do uzy­ska­nia odpu­stu zupeł­nego konieczna jest Komu­nia eucha­ry­styczna (nie wystar­cza tu Komu­nia duchowa, naj­le­piej w dniu uzy­ska­nia odpu­stu, po jed­nej Komu­nii Eucha­ry­stycz­nej można uzy­skać tylko jeden odpust zupełny nawet gdy przyj­muje się Eucha­ry­stię dwa razy tego samego dnia. Wyją­tek sta­nowi tu nie­bez­pie­czeń­stwo śmierci), modli­twa w inten­cjach Ojca Świę­tego (nie w inten­cji Ojca Świę­tego, ale w Jego inten­cjach nawet jeśli nie są nam szcze­gó­łowo znane, naj­le­piej w dniu uzy­ska­nia, modli­twa ta ma być ustna, w przy­padku śmierci papieża a przed wybo­rem następcy należy modlić się w inten­cjach, które wyzna­czył zmarły biskup Rzymu), oraz wyzby­cie się jakie­go­kol­wiek przy­wią­za­nia do grze­chu, nawet lek­kiego (to bodaj naj­trud­niej­szy waru­nek. Cho­dzi tu o zde­cy­do­wane nasta­wie­nie woli i umy­słu, oraz odwró­ce­nie się od wszyst­kich uwi­kłań w sto­sunku do sie­bie samego, bliź­niego czy świata, które pocią­gają grzech. “Ślad naj­drob­niej­szego przy­wią­za­nia do grze­chu, staje się prze­szkodą do uzy­ska­nia odpu­stu zupeł­nego”). Brak wypeł­nie­nia jakie­goś warunku zwią­za­nego z odpu­stem zupeł­nym, powo­duje uzy­ska­nie odpu­stu cząstkowego.