O spowiedzi

W sytu­acjach nad­zwy­czaj­nych także moż­liwe jest uzy­ska­nia odpu­stu. Pierw­sza z tych sytu­acji doty­czy uza­sad­nio­nej prze­szkody (np. stan fizyczny, uwię­zie­nie). W takim wypadku trzeba pora­dzić się spo­wied­nika, któ­rzy w okre­ślo­nych warun­kach ma wła­dzę zmie­niać warunki odpu­stu. Drugi przy­pa­dek ma miej­sce, gdy nastę­puje spe­cjalny czas w Kościele (np. rok jubi­le­uszowy). Należy wtedy pil­nie śledzić doku­menty papie­skie ogła­sza­jące szcze­góły odpu­stu. Ostatni przy­pa­dek doty­czy śmierci. Z sakra­men­tem namasz­cze­nia cho­rych zwią­zany jest obo­wią­zek udzie­le­nia odpu­stu na godzinę śmierci. Oczy­wi­ście chory musi być wła­ści­wie uspo­so­biony przez pojed­na­nie z Bogiem (wystar­czy żal dosko­nały), cho­ciażby przez jakieś zewnętrzne oznaki. Druga moż­li­wość ma miej­sce, gdy nie można wezwać kapłana. Należy wtedy być w sta­nie łaski (żal dosko­nały), wyzbyć przy­wią­za­nia do grze­chu, nawet powsze­dniego, poza tym zaleca się, aby umie­ra­jący miał zwy­czaj modli­twy, oraz posłu­żył się kru­cy­fik­sem lub krzy­ży­kiem (uję­cie lub uca­ło­wa­nie). Osob­nym pro­ble­mem jest wezwa­nie kapłana do umie­ra­ją­cego, który za życia nie chciał mieć nic wspól­nego z Kościo­łem. Nie­któ­rzy wzy­wają wtedy kapłana “na wszelki wypa­dek”. Mija się to z celem ponie­waż jeśli umie­ra­jący nie dał żadnego znaku swo­jego nawró­ce­nia, to należy usza­no­wać jego wolę. Tro­chę ana­lo­gicz­nie jakby ktoś wezwał do umie­ra­ją­cego prak­ty­ku­ją­cego kato­lika bud­dyj­skiego kapłana “na wszelki wypa­dek” bo może jed­nak karma i nir­wana istnieją.

Spis spo­so­bów uzy­ska­nia odpu­stów pod linkiem

http://​bre​wiarz​.kato​lik​.pl/​c​z​y​t​e​l​n​i​a​/​o​d​p​u​s​t​y​.php3

Kilka kwe­stii tech­nicz­nych na koniec. Naj­pierw tajem­nica spo­wie­dzi. Otóż jest ona abso­lutna i doty­czy spo­wied­nika (pod karą eks­ko­mu­niki z mocy prawa), tajem­nica także doty­czy wszyst­kich pośred­ni­czą­cych w spo­wie­dzi (np. tłumacz), ale i tych któ­rzy przy­pad­kowo sły­szą spo­wiedź. Stąd postu­lat, aby dla wła­snego bez­pie­czeń­stwa nie oble­gać kon­fe­sjo­na­łów. Naj­czę­ściej sporo miej­sca jest przed pre­zbi­te­rium. Dalej sprawa przy­go­to­wa­nia się do spo­wie­dzi. Skoro modlimy się “i odpuść nam nasze winy jako i my odpusz­czamy naszym wino­waj­com”, trzeba przed spo­wie­dzią na ile to moż­liwe, pojed­nać się z bliź­nimi. “(…) zostaw tam dar swój przed ołta­rzem, a naj­pierw idź i pojed­naj się z bra­tem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofia­ruj”. W rodzi­nie może to wyglą­dać jak forma wspól­nego przy­go­to­wa­nia do spo­wie­dzi, cho­ciażby z oka­zji pierw­szego piątku mie­siąca. W takim przy­go­to­wa­niu poda­nie ręki, słowo “prze­pra­szam”, “prze­ba­czam”, “kocham” może być świet­nym spo­so­bem na speł­nie­nie słów Zba­wi­ciela, oraz na naukę prak­tyczną zna­cze­nia spo­wie­dzi dla dzieci.

Na zupełny koniec zachęta do pew­nego gestu. Warto w testa­men­cie uczy­nić zapis doty­czący obo­wiązku odpra­wie­nia Mszy świę­tych za naszą duszę (może to także być tzw. Msza gre­go­riań­ska, czyli 30 kolejno cele­bro­wa­nych Eucha­ry­stii). Wyko­nawca testa­mentu będzie nie­jako przy­mu­szony, aby uczy­nić ten gest rzu­tu­jący na naszą wiecz­ność. Jeśli, co daj Boże, Msze te nie będą już nam pomocne, jak też odpu­sty, ponie­waż będziemy już w nie­bie, to pro­szę się nie mar­twić. Dar takiej modli­twy nie mar­nuje się, korzy­stają z niego duszę, które według Bożego roz­po­rzą­dze­nia, naj­bar­dziej tego potrzebują.

I pro­szę Wasz wszyst­kich o modli­twę za nas księży na tym nie łatwym polu…

Zdaję sobie sprawę, że momen­tami tekst może być cha­otyczny, dotyka on bowiem (i tylko dotyka) bar­dzo sze­ro­kiego zagad­nie­nia. Jeśli więc po lek­tu­rze zro­dziły się jakieś pyta­nia zachę­cam do umiesz­cza­nia ich w komentarzu.

Biblio­gra­fia:

Kate­chizm Kościoła Katolickiego.

Kodeks Prawa Kano­nicz­nego, szcze­gól­nie kanony 959 – 997.

Kowal­ska F., Dzien­ni­czek, Kra­ków 1983.

Lewis C. S., Chrze­ści­jań­stwo po pro­stu, tłum. P. Szymczak, Poznań 2002.

Pato­leta B., Odpu­sty według Kodeksu Prawa Kano­nicz­nego Jana Pawła II, Pel­plin 1997.

Radecki A., Jak się spo­wia­dać? Vade­me­cum peni­tenta, Kra­ków 2007.

Tomasz z Akwinu, Suma teo­lo­giczna t. 29 i 30, wyda­nie Londyńskie.

Tanqu­erey A., Zarys teo­lo­gii asce­tycz­nej i mistycz­nej t. I i II, tłum. P. Mańkowski, War­szawa 2003.

Szo­stek A., Poga­danki z etyki, Czę­sto­chowa 1998.

Woj­cie­chow­ski M., Biblijny pogląd na świat. Bóg, czło­wiek, etyka, Czę­sto­chowa 2008.

Zachę­cam jesz­cze do odsłu­cha­nia kon­fe­ren­cji ojca pro­fe­sora Jacka Salija OP:

http://​www​.zywa​wiara​.pl/​k​a​z​a​n​i​a​/​a​r​t​-​1​7​3​.html

oraz zapo­zna­nia się ze szcze­gó­łami zwią­za­nymi z karą ekskomuniki

http://​www​.oaza​.pl/​c​d​z​/​a​b​o​r​c​j​a​/​8​7​0​-​e​k​s​k​o​m​unika

Opłata za sko­rzy­sta­nie z powyż­szego tek­stu wynosi mini­mum dzie­sią­tek różańca świę­tego za dusze w czyśćcu cierpiące.