Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie.J 6,36

Bywa, że w naszej religijności szukamy mocnych wrażeń, spektakularnych widowisk. Nie wiedzieć, czemu, wydaje się nam, że to pomoże nam uwierzyć w Boga, a raczej w Jego moc i siłę. Chętnie nadstawiamy ucha, by wsłuchiwać się w historie o opętaniach i egzorcyzmach, jakbyśmy szukali dowodów na to, że szatan istnieje i tego, że Bóg ma nad nim władzę. Owszem, jeśli Bóg uzna, że tego potrzebuje nasza wiara, może do tego dopuścić. Wielu wszak słuchało Filipa z uwagą, bo widzieli znaki, jakie Bóg działał przez niego. Ale również ci, którzy byli świadkami cudów Jezusa, nadal nie wierzyli w Jego bóstwo.

Wiara to podejmowanie trudu zauważania Bożej obecności w najbardziej prozaicznych sprawach naszego życia. W spotkaniu z drugim człowiekiem, w naszych obowiązkach, trudach, powodzeniu i cierpieniu, w porażkach, niezrozumieniu, ale także w każdej szczęśliwej chwili. Nie mogę czekać, aż Bóg w jakiś cudowny sposób zaznaczy swoją obecność. On jest tu i teraz, dzieli każdą chwilę ze mną. Ode mnie zależy, czy zechcę Go zauważyć i ponieść wszelkie tego konsekwencje.