Drobna różnica w tłumaczeniu wiele zmienia. Biblia Tysiąclecia używa rzeczownika. Chrześcijanie. Jednak w greckim tekście użyty jest przymiotnik. W języku polskim należało by zatem użyć słowa jak w tytule. Czy to coś zmienia? Owszem. Zamiast ja – pomazaniec trzeba powiedzieć o sobie ja – należący do Pomazańca. To jest mój powód do dumy i chluby. Jak wielka musiała to być duma i chluba, i radość, i entuzjazm, skoro „wielka liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana”. Jak ważne dla Kościoła musiało być to odkrycie przynależności, że Łukasz zdecydował napisać o nim w swej historii, a następne pokolenia używały go dla oznaczenia swej tożsamości.
A przecież pierwsi uczniowie też nosili „skarb w naczyniach glinianych”. Barnaba szukający Pawła nie odnajduje gliny. Odnajduje skarb. O tożsamości chrześcijanina nie decyduje glina. Decyduje skarb. „Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki” – to jest prawdziwy skarb.
Czytania mszalne rozważa ks. Włodzimierz Lewandowski
Przeczytaj komentarze | 1 | Wszystkie komentarze »
Ostatnie komentarze:
Rzekł do nich Jezus: „Powiedziałem wam, a nie wierzycie."
J 10,22-30
Niepojęta po ludzku, a jednak odczuwana pewność Bożego prowadzenia, gdzie powstające dobre owoce, są jakby pieczęcią Boga samego.
Jakże to się dzieje? Skarb Boga ponad wszelkim doczesnym wymiarem? A jednak w Bożej obecności tu na Ziemi, pozwala działać i tworzyć dobro.
"I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy”.
Boże dziękuję za łaski na drodze, gdzie Twoja miłość jest moją busolą. Niech Twoja wola się wypełni..
wszystkie komentarze >
Uwaga! Dyskusja została zamknięta.