Nie musiałem, jak Salomon, prosić o mądrość. Nie musiałem, jak ów człowiek, chodzić po polach. Nie musiałem, jak kupiec, szukać perły jednej jedynej. Nie musiałem niczego sprzedawać.

Zanim mnie złowił, wpierw wybrał. Zanim ukształtował, umiłował miłością odwieczną. Poznał zanim ja Go poznałem.

Bezużytecznego przemienił w skarb. Grzesznika w perłę. Puste naczynie napełnił oliwą mądrości.

Gdy błądziłem – szukał. Gdy upadałem – podnosił. Gdy szukałem – oświecał. Współdziałał we wszystkim.

Ty, który zawsze dajesz zanim poproszę, spraw, bym żadnego z Twych darów nie zmarnował. Bym na końcu nie zasłużył na odrzucenie.