Prawdą jest, że architektem i budowniczym jest sam Bóg. Co oczywiście nie zakłada siedzenia z założonymi rękami. Bo ten sam Paweł w innym miejscu przestrzega przed niechcącymi pracować. I Apostoł narodów, i Jakub, mają świadomość uczestnictwa w dziele Bożym, dokonującym się poprzez zaangażowanie człowieka wiary.

Czasem można usłyszeć narzekanie na zbyt mocne akcentowanie zaangażowania w dzieła charytatywne. Niektórzy wręcz obawiają się zamiany orędzia zbawienia na jakąś formę aktywności socjalnej. Problem nie polega jednak na ograniczaniu zaangażowania na rzecz ubogich, wdów, sierot, wykluczonych, bo taką jest „religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca”. Rzecz w tym, by angażując się „zachować siebie nieskażonym wpływami świata”. Nie da się takim być, mając oczy i uszy nie uzdrowione. Niedotknięte przez Jezusa. Jedynie serce przeniknięte Bożym światłem zdolne jest rozeznać czym jest wspomniana przez św. Jakuba „religijność czysta” i odróżnić ją od będącym formą ucieczki od Boga aktywizmem.