Niedziela. Początek trzeciego tygodnia wołania Marana tha. W czytaniach Izajaszowa zapowiedź Mesjasza i postać Jana Chrzciciela. Serce jednak najmocniej reaguje na wezwanie, jakie w najstarszym z pism Nowego Testamentu do Tesaloniczan kieruje św. Paweł:

W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.  

A jeśli wolą Boża jest krzyż? No to jest. Dziękujcie. 

Łatwo powiedzieć, gdy nawet każda cząstka ciała zdaje się krzyczeć razem ze zdeptanym duchem. Paweł zaś dalej pisze:

Sam zaś Bóg pokoju niech uświęca was całych, aby nietknięty duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

Tak, tylko z tej perspektywy noszenie krzyża i jednocześnie dziękowanie ma sens.

Myśl Benedykta XVI – encyklika Spe salvi

Być może wiele osób odrzuca dziś wiarę, gdyż życie wieczne nie wydaje się im rzeczą pożądaną. Nie chcą życia wiecznego, lecz obecnego, a wiara w życie wieczne wydaje się im w tym przeszkodą. Kontynuować życie na wieczność – bez końca, jawi się bardziej jako wyrok niż dar. Oczywiście chciałoby się odsunąć śmierć jak najdalej. Ale żyć zawsze, bez końca – to w sumie może być tylko nudne i ostatecznie nie do zniesienia. Jest to dokładnie to, o czym na przykład mówi Ojciec Kościoła Ambroży w przemówieniu z okazji pogrzebu swego brata Satyra: «To prawda, że śmierć nie należała do natury; Bóg bowiem od początku nie ustanowił śmierci, ale dał ją jako środek zaradczy [...]. Z powodu wykroczenia życie ludzkie stało się nędzne, upływało w codziennym trudzie i nieznośnym płaczu. Trzeba było położyć kres złu, aby śmierć przywróciła to, co utraciło życie. Nieśmiertelność jest raczej ciężarem niż korzyścią, jeżeli nie rozświetla jej łaska».