Pod rozwagę

Tutaj otwiera się droga do zrozumienia miejsca i znaczenia liturgii w życiu Kościoła. Kościół jako misterium i jako rzeczywistość sakramentalna, konstytuowana przez sakramenty, urzeczywistnia się bowiem zasadniczo i przede wszystkim w liturgii. Stwierdza to Konstytucja o Liturgii, mówiąc, że Chrystus, dokonawszy dzieła odkupienia przez swoje paschalne misterium posłał Apostołów... „aby dzieło zbawienia, które głoszą, sprawowali przez Ofiarę i Sakramenty stanowiące ośrodek całego życia liturgicznego” (KL 6). Tekst ten, obok wielu innych, świadczy o tym, jak Konstytucja Liturgiczna rozpatruje liturgię w ścisłej łączności z tajemnicą Kościoła. A jest to możliwe dzięki temu, że u jej podstaw tkwi pełna, integralna koncepcja liturgii, ujmująca ją nie tylko jednostronnie w aspekcie latreutycznym, jako kult składany Bogu, ale także w aspekcie soteriologicznym jako zbawienie i uświęcenie człowieka. Tutaj Konstytucja przezwycięża ostatecznie tradycyjne zawężenie koncepcji liturgii do aspektu kultycznego, od którego nie zdołała się jeszcze uwolnić całkowicie encyklika „Mediator Dei”, definiując liturgię jako całkowity kult publiczny mistycznego Ciała. Konstytucja uzupełnia ten aspekt uwydatniając silnie uświęcenie człowieka jako cel liturgii. Chrystus jest więc „zawsze obecny w swoim Kościele, szczególnie w czynnościach liturgicznych" (KL 7), nie tylko dla uwielbienia Ojca, ale i dla uświęcenia ludzi. W liturgii „Bóg otrzymuje doskonałą chwałę a ludzie uświęcenie”. W tak wielkim dziele zaś „Chrystus zawsze przyłącza do Siebie Kościół, swoją Oblubienicę umiłowaną, która modli się do swego Pana i przez niego oddaje cześć Ojcu Wiecznemu”. Liturgia jest więc po prostu czynnością Kościoła, o ile Kościół jest Chrystusem i Jego mistycznym Ciałem, i to czynnością w najwyższym stopniu wyrażającą istotę Kościoła: „Słusznie przeto uważa się liturgię za wykonywanie kapłańskiego urzędu Jezusa Chrystusa; w niej przez znaki widzialne wyraża się i w sposób właściwy poszczególnym znakom urzeczywistnia uświęcenie człowieka, a mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa, mianowicie Głowa i jego członki, wykonują całkowity kult publiczny.

Dlatego każdy obchód liturgiczny, jako dzieło Chrystusa-Kapłana i Jego Ciała, którym jest Kościół, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą, a żadna inna czynność Kościoła nie dorównuje jej skuteczności z tego samego tytułu i w tym samym stopniu” (KL 7).

Widzimy więc, że spojrzenie na Kościół jako na misterium, z należytym uwydatnieniem jego natury i struktury sakramentalnej oraz szerokie spojrzenie na liturgię w jej aspekcie soteriologicznym także prowadzą w rezultacie do pełnego wartościowania centralnej roli liturgii w urzeczywistnianiu Kościoła.

Teza współczesnej teologii pastoralnej o urzeczywistnianiu się Kościoła przede wszystkim w liturgii i przez liturgię znajduje więc pełne uzasadnienie w tym, co na temat „Kościół a liturgia" mówi zarówno soborowa Konstytucja o Kościele jak i Konstytucja o Liturgii świętej.

Jest to fragment artykułu: Urzeczywistnianie się Kościoła w Liturgii. Całość została zamieszczona w Collectanea theologica 37:1967 t. I s. 24-39