Pod rozwagę

Ojciec Święty podkreśla najpierw ofiarniczy charakter „największego daru”. Chrystus złożył na ołtarzu krzyża doskonałą ofiarę z samego siebie. Ta ofiara była zapowiedziana w sprawowaniu Ostatniej Wieczerzy, ta ofiara trwa przez wieki i jest nieustannie uobecniana w celebracji Eucharystii, gdyż cały czas składane jest to samo Ciało i przelewana ta sama Krew na ofiarę. Warto podkreślić jeszcze inny aspekt zbawczej roli Eucharystii. Chrystus złożył ofiarę z siebie oraz powrócił do Ojca dopiero wtedy, gdy zostawił nam środek umożliwiający uczestnictwo w Jego ofierze. W ten sposób każdy wierzący może korzystać z jej owoców. W ten sposób Eucharystia umożliwia ludziom współczesnym dostąpienie pojednania, które Chrystus uzyskał raz na zawsze dla ludzkości wszystkich czasów. Jest to oczywiście kolejny dowód miłości Zbawiciela do człowieka, który może uczestniczyć w sakramentalny sposób we wspólnocie Boskich Osób, gdyż ofiara Jezusa, która była głównie darem dla Ojca została przyjęta i odwzajemniona darem nowego Życia nieśmiertelnego w zmartwychwstaniu. Chrystus przekazując Kościołowi swoją ofiarę, pragnął również przyjąć za swoją duchową ofiarę Kościoła, wezwanego, aby składając ofiarę Chrystusa, ofiarowywał także samego siebie. Dlatego też chrześcijanin uczestniczący w Eucharystii, będącej ofiarą Chrystusa i Kościoła, łączy swoją ofiarę duchową z jedyną, doskonałą ofiarą Zbawiciela i wraz z całą wspólnotą Kościoła wznosi ją na chwałę Boga z prośbą, aby ta została przyjęta ku jego pożytkowi oraz całej wspólnoty Kościoła. Odpowiedź Ojca następuje już w czasie epiklezy, podczas której zstępuje Duch Święty, aby proste dary człowieka: chleb i wino zostały przemienione w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. Moment ten został nazwany przez Kościół przeistoczeniem. Doświadczamy tu tajemnicy, która przerasta ludzki rozum i może być przyjęta tylko wiarą. Jeśli zmysły sugerowałyby coś innego, wierzymy, że Chrystus jest obecny pod postaciami Chleba i Wina w sposób prawdziwy, rzeczywisty i substancjalny jak określiło to nauczanie Kościoła we wcześniejszych wiekach. Zatem w Komunii świętej przyjmujemy Ciało i Krew Pana. W ten sposób w pełni urzeczywistnia się zbawcza skuteczność ofiary, gdyż przyjmujemy Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało za nas wydane oraz Krew, którą przelał za wszystkich na odpuszczenie grzechów. Realizuje się swoiste zjednoczenie na wzór zjednoczenia dokonującego się w życiu trynitarnym. Kolejnym owocem zjednoczenia się w Komunii świętej jest pomnożenie daru Ducha Świętego, którego wierzący wcześniej otrzymał w sakramentach chrztu i bierzmowania. Teraz ten sam Duch sprawia, że „stajemy się jednym ciałem i jedną duszą w Chrystusie”.