Żądze niekoniecznie muszą przywoływać wszystko, co najgorsze. Niekiedy może chodzić, zwłaszcza w modlitwie wspólnotowej, o estetykę. Co prawda św. Augustyn przestrzegał, by nie fałszować, ale to nie znaczy, że za każdym razem potrzebujemy tak zwanego dobrego klimatu, anielskiej muzyki i wykonanych na najwyższym poziomie artystycznym dzieł sztuki.

Dawid co prawda zachęcał, by chwalić Pana na harfie i cytrze, ale już pieśń Maryi wyszła spod jej serca w ubogim domu Elżbiety. Betlejemska grota również nie była inspirującym swoim pięknem sanktuarium, mimo to możemy się domyślać pełnej wdzięczności modlitwy uwielbienia, towarzyszącej narodzinom Zbawiciela.

Nie jest prawdą, że dobra modlitwa ma zaspokajać nasze potrzeby duchowe. Bo w modlitwie nie chodzi o nas. Chodzi o Boga. Jemu należy się cześć i uwielbienie. A że możliwości nasze są ograniczone, potrzebujemy Jezusa. Tylko wtedy, gdy włączamy się w Jego rozbrzmiewającą już tu, na ziemi, pieśń chwały, w Jego bezinteresowne uwielbienie Ojca i pozwalamy, by On uczynił nas „wiecznym darem” dla Niego, tylko wtedy modlimy się dobrze.