PIOTR

(grec.: petros, przekład z hebr. kefa - "skała")
pierwotnie Szymon, syn Jonasza. Pochodził z Galilei, z Betsaidy, następnie zamieszkał u teściów w Kafarnaum nad jeziorem Genezaret i zajmował się rybołówstwem. Stamtąd powołał go Jezus na ucznia, nadając mu nowe imię: Kefa - Skała. Imię to otrzymał dopiero w Cezarei Filipowej po wyznaniu, że Jezus jest Mesjaszem, wraz z obietnicą prymatu i pełnomocnictwem "wiązania" i "rozwiązywania". Pełnomocnictwo to otrzymali również pozostali Apostołowie, jednakże tylko Piotra nazwał Jezus Opoką, na której zbudowany jest Kościół. Wszystkie katalogi Nowego Testamentu dotyczące ustanowienia Dwunastu wymieniają Piotra - Szymona na pierwszym miejscu. Razem z Jakubem i Janem zajmował on uprzywilejowane stanowisko wśród uczniów i występował w ich imieniu. Ewangelie nie ukrywają też ujemnych cech Apostoła Piotra, który zaparł się Jezusa. Po zmartwychwstaniu Jezus ukazał się Piotrowi jako pierwszemu z Dwunastu. Piotr przemawiał jako pierwszy z Apostołów w Zielone Święta. On też kierował Kościołem jerozolimskim. W ciągu dalszej swej pracy odbył podróże misyjne do Samarii i Cezarei. Po męczeńskiej śmierci Jakuba opuścił Jerozolimę. W czasie Soboru Jerozolimskiego przychylił się do postulatów Pawła, dotyczących zasad przyjmowania pogan do Kościoła. Ostatni okres życia spędził w Rzymie, gdzie poniósł śmierć męczeńską za panowania cesarza Nerona, prawdopodobnie w 64 r. Nad jego grobem wznosi się Bazylika św. Piotra.
(za: Gość Niedzielny Nr 34/2002)