PANOWANIE NAD NATURĄ

nad naturą to zadanie powierzone człowiekowi: ”Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi” (Rdz 1,28). Nakaz ten stanowi o relacji człowieka do Boga: ”Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1,27).

Drugie opowiadanie o stworzeniu i upadku pierwszych ludzi (Rdz 2,4b-3,24), które bezpośrednio następuje po pierwszym opisie stworzenia (Rdz 1,1-2,4a), w sposób dramatyczny ukazuje, że władza człowieka nie jest absolutna. Usiłując uwolnić się od zależności od Boga, człowiek traci część władzy nad przyrodą: ”Przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. Cierń i oset będzie ci ona rodziła” (Rdz 3,17-18). Relacje między ludźmi również zostają zachwiane: ”Ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą” (Rdz 3,16). Działanie zbawcze Boga polega na odbudowie tych zachwianych relacji ludzi między sobą oraz ich związku z przyrodą.

Właściwego panowania uczy Prawo Mojżeszowe. Nakaz składania pierwszych plonów, zasady przestrzegania roku szabatowego, przepisy odnoszące się do składania ofiar to znak uświęcenia ziemi powierzonej Izraelitom. Królowie Izraela nie są absolutnymi władcami, lecz także oni są zobowiązani do przestrzegania Prawa Bożego. Zwycięstwo Jezusa nad kusicielem to początek odbudowy władzy człowieka nad widzialnym stworzeniem, to także zapowiedź jego wyższej godności wśród niewidzialnych stworzeń, niż była nią pozycja pierwszych rodziców: ”Czterdzieści dni Jezus przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu” (Mk 1,13).
(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 47/2004)