PROROCY

Stary Testament prorokiem nazywa męża przemawiającego w imieniu Boga i z Jego polecenia. W tym znaczeniu prorokami byli również Abraham i Mojżesz. Początków profetyzmu izraelskiego należy szukać w instytucji tzw. widzących. Pojawiały się również zorganizowane grupy proroków, na przykład uczniowie Eliasza i Elizeusza. Dały one podwaliny instytucji tzw. proroków zawodowych i szkół prorockich. Zadanie ich polegało głównie na ustalaniu ideologicznych i moralnych zasad postępowania króla i narodu. Największe znaczenie dla Izraela mieli jednak indywidualni charyzmatycy Starego Testamentu. Cechowała ich przede wszystkim świadomość powołania przez Boga do głoszenia Jego słowa w Jego imieniu. Głoszenie natchnionego słowa Bożego odbywało się ustnie. Rzadko polecano odczytywanie słów proroka, z czym wiąże się fakt, że tylko niektórzy prorocy uprawiali działalność literacką. Najczęściej ich słowa spisywano dopiero później.
(za: Gość Niedzielny Nr 32/2001)
Zobacz także:
Profetyzm izraelski :.
Rola proroka :.