PRAWDA

Pojęcie, na określenie którego ST nie zna odrębnego słowa. Słowo przeważnie używane znaczy: „stały, trwały, wierny, rzetelny, pewny". Przede wszystkim Bóg jest prawdziwy, czyli realny i pewny (Iz 65,16; Jr 10,10); ludzie mają szukać prawdy Bożej (Ps 25,5; 51,6; 86,11). Ludzie mają zeznawać w sądzie zgodnie z prawdą, a brak prawdy jest rzeczą godną ubolewania (Za 8,16; Iz 59,14-15). Wieści i proroctwa mogą być prawdziwe albo fałszywe (1 Krl 10,6-7). We wszystkich tych przypadkach przywiązuje się wagę do rzetelności; ten, kto daje świadectwo prawdzie, i to, co jest prawdziwe, ostoją się w czasie próby. Dla Hebrajczyków prawda miała charakter moralny i relacyjny, a nie intelektualny.

Grecki wyraz określający prawdę ma znaczenie głównie intelektualne: prawda jest rzeczą wiedzy, a nie zaufania czy polegania na czymś. Pojęcia użyte na określenie prawdy w NT nawiązują zarówno do starotestamentowego, jak i greckiego rozumienia prawdy. Słowo „prawda" pojawia się głównie w pismach Pawła, a zwłaszcza w Ewangelii i listach Jana.

Paweł stosuje ten wyraz w sensie greckim (Rz 1,18), chociaż częściej w znaczeniach ST: należy być posłusznym prawdzie (Rz 2,8; Ga 5,7); prawda jest dowodem rzetelności, pewności (2 Kor 7,14; 11,10); jest przeciwieństwem przewrotności i zła (l Kor 5,8). Grecka idea prawdy jako właściwej wiedzy najbardziej zaznacza się w deutero-Pawłowych listach pasterskich. Powinno się dążyć do prawdy (l Tm 4,3; 2 Tm 2,25), a unikać fałszywych opinii (2 Tm 2,18; 4,4).

Ewangelia Jana opiera się na starotestamentowym poglądzie, że Bóg jest prawdziwy i realny (J 3,33; 7,28). Chrystus objawia Boga, a więc objawia prawdę (J 8,26.40; 18,37). Ponieważ Chrystus ma udział w prawdzie Boga, sam jest pełen łaski i prawdy (J 1,14.17). Rzeczywiście, On jest „drogą i prawdą, i życiem" (J 14,6); jest prawdziwą światłością i prawdziwym krzewem winnym (J 1,9; 15,D.Chrystus posyła Pocieszyciela, Ducha Prawdy (J 15,26). Starotestamentowe określenie Boga jako prawdy zostaje zatem odniesione do Chrystusa i Ducha Świętego. Wierzący zostaje wprowadzony w prawdę (J 16,13), aby wielbił Boga w duchu i w prawdzie (J 4,23-24). Wypełnianie stów Chrystusa uzdalnia człowieka do poznania prawdy i stania się w ten sposób wolnym (J 8,32). Ta wolność chrześcijańska nie zależy od posiadania właściwej wiedzy, ale raczej opiera się na relacji z Tym, który jest prawdziwie realny, a mianowicie Bogu.
(EB)