PRZEBACZENIE GRZECHÓW (kto przebacza?)

Kobieta z Ewangelii Łukasza oraz paralityk otrzymują zapewnienie: ”twoje grzechy zostały odpuszczone”. Znaczenie wypowiedzi Jezusa w oderwaniu od kontekstu nie jest jednoznaczne. Formę czasownika ”zostały odpuszczone” można interpretować jako tak zwaną stronę bierną teologiczną (nazywaną w gramatykach języków biblijnych passivum theologicum). We wcześniejszych księgach Starego Testamentu występuje strona czynna. Prorok Natan zapewnia pokutującego i skruszonego Dawida: ”Jahwe odpuszcza ci twój grzech” (2 Sm 12,13). W czasach Jezusa, aby nie wypowiadać imienia Bożego, stosowano stronę bierną. Przykładem są błogosławieństwa z Kazania na Górze: ”Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. (…) Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5,6.9). Wskazując na Boga jako podmiot czynności, wypowiedzi o odpuszczeniu grzechów mogłyby być informacją o Bożym działaniu: ”Twoje grzechy zostały odpuszczone (przez Boga)”.

Z reakcji świadków działalności Jezusa jednak wynika, że nie chodzi o odwołanie się do działania Boga. Słuchacze pytają się bowiem pełni zdumienia: ”Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?” (Łk 7,49). Ogłaszając odpuszczenie grzechów, Jezus przypisuje sobie oznajmione działanie: On sam odpuszcza grzechy. Jezus posiada zatem władzę Boską.

Odpuszczenie grzechów mocą Bożą zakłada też osobiste przebaczenie win, do którego Jezus zachęca uczniów: ”A kiedy stajecie do modlitwy, przebaczcie, jeśli macie co przeciw komu, aby także Ojciec wasz, który jest w niebie, przebaczył wam wykroczenia wasze” (Mk 11,25). Wykroczenia (czyli grzechy) są odróżnione od antagonizmów międzyludzkich, ponieważ są przebaczane pod warunkiem, że modlący się do Niego przebaczą sobie wzajemnie własne winy. Stąd prośba Modlitwy Pańskiej: ”I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”.
(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 24/2004)