POKÓJ

w ujęciu biblijnym nie jest tylko brakiem wojny i rezultatem jakiegoś układu. W Biblii hebrajskiej pojawia się rzeczownik szalom. Pochodzi on od czasownika szlm, który znaczy ”być pełnym”, ”być nienaruszonym”, ”być skończonym”. Biblijny pokój to przede wszystkim harmonia i dobrobyt życia codziennego. Obejmuje on nie tylko relację między ludźmi, lecz także stosunek człowieka do całego stworzenia.

Owocem pokoju jest szczęście, powodzenie, dobre zdrowie, stąd terminy te występują paralelnie, prawie jak synonimy. Pytanie, które jest tłumaczone w Biblii Tysiąclecia: ”Czy dobrze się miewa wasz ojciec?”, w tekście oryginalnym brzmi dosłownie: ”Czy jest w pokoju ojciec wasz?” (Rdz 43,27; por. 2 Sm 18,32). W powitaniach i pożegnaniach ludzie Wschodu życzą sobie pokoju (Rdz 26,29; 2 Sm 18,29). Pozdrowienie to występuje na początku listów: ”Król Nabuchodonozor do wszystkich narodów, pokoleń, języków, mieszkających po całej ziemi: Obyście zaznali wielkiego pokoju!” (Dn 3,98); ”Paweł, więzień Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, do Filemona umiłowanego, naszego współpracownika (…) Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa” (Flm 1.3). Pokój to przedmiot jednej z najbardziej znanych próśb Starego Testamentu: „Proście o pokój dla Jeruzalem, niech zażywają pokoju ci, którzy ciebie miłują! Niech pokój będzie w twoich murach, a bezpieczeństwo w twych pałacach! Przez wzgląd na moich braci i przyjaciół będę mówił: Pokój w tobie!” (Ps 122,6).

Pokój jest jednak przede wszystkim owocem zbawienia przyniesionego przez Jezusa. Hymn opisujący działanie Chrystusa czterokrotnie posługuje się tym słowem: ”On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednym (...), wprowadzając pokój (...). A przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko” (Ef 2,14-18). Pokój jest darowany przez Zmartwychwstałego razem z Duchem Świętym i odpuszczeniem grzechów (J 20,19-23).
(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 48/2004)