POSŁUSZEŃSTWO

podporządkowanie się woli czy władzy innego. ST nie zna specjalne­go słowa oznaczającego posłuszeństwo. He­brajskim słowem, które tłumaczy jako „posłuszeństwo" czy „bycie posłusznym", jest odpowiednikiem czasownika „słuchać" (Rdz 22,18; Iz 42,24). Pojęcie to wyraża się także za pomocą wyrazów „zachowywać" czy „prze­strzegać" przykazań (Wj 16,28; 34,11) i „cho­dzić" drogami Bożymi (1 Krl 11,33). Bóg karze nieposłuszeństwo wygnaniem, np. z ogrodu w Edenie (Rdz 3,22-24) czy z Ziemi Obiecanej (Pwt 4, 25-28), ale Bóg przebacza i sprowadza z powrotem (Pwt 30,1-5).

W NT Chrystus jest posłuszny Bogu (Rz 5,19; Flp 2,8; Hbr 5,8) i chrześcijanie są powołani do posłuszeństwa wierze (Rz 1,5; 16,26), posłuszeń­stwa Chrystusowi (J 3,36; Hbr 5,9) i posłuszeństwa Ewangelii (Rz 10,16; 1 P 4,17). NT wzywając do posłuszeństwa wobec władzy państwowej (Rz 13,1-5); w późniejszych pismach, do posłuszeń­stwa niewolników, dzieci i żon w życiu domo­wym, odzwierciedla też rzymski porządek społeczno-polityczny(Ef 5,21-6,9; 1 P 2,13-3,7).
(za: EB)