PUSTYNIA

oznacza miejsce odludne, niezamieszkane i puste. Brakuje na niej wody i pożywienia.

Zdarzały się tam bandyckie napady (Łk 10,30). W Księdze Wyjścia opisano, jak przez pustynię przechodził naród wybrany Starego Przymierza do Ziemi Obiecanej, znosząc trudy i niewygody i buntując się często przeciwko Panu Bogu i Mojżeszowi. Na pustyni chronili się prorocy, np. Eliasz (1 Krl 19,4).

Pustynia uchodziła za miejsce przebywania złych duchów i kuszenia (Mt 14,23; Łk 11,24).

Na Pustyni Judzkiej, która rozciągała się w granicach wyznaczonych przez Jerozolimę od południa, Jerycho na północy, łańcuch górski od zachodu, Jordan od wschodu, szatan kusił Pana Jezusa (Mt 4,1-4; Mk 1,12; Łk 4,1-8).

Pustynia była też miejscem umartwienia i modlitwy. Jan Chrzciciel żył i działał na Pustyni Judzkiej (Mt 3,12; Mk 1,1-11; Łk 1,8; 3,1-23; 11,7).

Pan Jezus udawał się na pustynię, aby modlić się w samotności (Mk 1,35, 45; Łk 4,42; 5,16;
(za: Gość Niedzielny Nr 7/2002)