PRZYKAZANIA

Ustne żądania lub pisemne polecenia obowiązujące wyznawców występują w wielu religiach. Obok różnych określeń najczęściej jest stosowany termin micwa - w Starym Testamencie występuje około 180 razy. Kilkakrotnie odnosi się do relacji między królem a poddanymi, rodzicami a dziećmi. Zdecydowana większość przypadków jego użycia dotyczy wymagań Bożych.

Wiele przykazań można znaleźć w pierwszych pięciu księgach Biblii. Nie ma jakiegoś jednego ich zbioru, lecz Boże polecenia są wplecione w historię pierwszych ludzi, patriarchów oraz w pradzieje Izraela i występują w całym Pięcioksięgu, który nazywany jest Prawem - Torą. W czasach Nowego Testamentu pojawiła się wśród Żydów potrzeba ścisłego określenia liczby przykazań. W Pięcioksięgu doliczono się aż 613 przepisów.

Wśród nich wyróżniono 248 nakazów i 365 zakazów. Wielkości te interpretowano w osobliwy sposób: pierwsza miała odpowiadać liczbie członków ciała ludzkiego, druga zgadzała się z liczbą dni w roku słonecznym. Ich zbiór obrastał stopniowo w szczegółowe interpretacje i dodatkowe regulacje dotyczące nieprzewidzianych przypadków. Taka sytuacja utrudniała przyjęcie religii żydowskiej przez pogan, niezdolnych do zrozumienia i akceptacji całego skomplikowanego systemu. Starano się więc o jego uporządkowanie: rabini dzielili przepisy na duże i małe, ciężkie i lekkie, próbowali też wyróżnić największe przykazanie.

Do Jezusa przychodzi jeden z uczonych w Prawie z pytaniem dotyczącym tego problemu. Tytułując Go „nauczycielu”, skrywa wewnętrzną wrogość pod pozorami uprzejmości i uznania. Okoliczności nie pozwalają jednak na intepretację pytania i odpowiedzi jako dyskusji dotyczącej teoretycznej kwestii. Rozmówcą Jezusa jest bowiem jeden z faryzeuszów, którzy przeciwstawiali się Jego nauczaniu i usiłowali Go zgładzić. Nakazy absolutnej miłości Boga oraz miłości bliźniego stanowią w tym kontekście wezwanie do radykalnej zmiany dotychczasowego postępowania.
(za: Gość Niedzielny Nr 43/2002)