PASCHA

(z hebrajskiego Pesach)

Rytuał religijny sięgający najstarszych wierzeń plemion semickich, a także fenickich. Starożytne teksty mówią o świętach żniw, podczas których składano ofiarę z pierwszego snopa jęczmienia i ostatniego snopa zboża.

Semicka ludność rolnicza obchodziła „święto przaśników”, czyli świeżego chleba nie zakwaszonego zaczynem ze starych zbiorów, a siedem tygodni później „święto tygodni” dla uczczenia żniw i zakończenia zbiorów pszenicy. Jesienią obchodzono radośnie święto winobrania i „końca roku”. Święta te miały rolniczy charakter i nie nawiązywały do życia na pustyni.

Ten sam rodowód ma prawdopodobnie „święto Paschy” obchodzone przez plemiona południowe, pasterskie, z okazji wiosennego strzyżenia owiec. Składano wówczas ofiarę z pierworodnego baranka lub kozła, którego trzeba było spożyć między zmierzchem a świtem. Znacznie później, bo dopiero w okresie reformy Jozjasza, w VII w. przed Chrystusem, połączono dawny pasterski rytuał składania ofiary z pierworodnego baranka lub kozła ze zwyczajami ludności rolniczej („świętem przaśników” i „świętem tygodni”), zmieniając symbolikę i znaczenie tych uroczystości. Obchodzono je odtąd dla upamiętnienia wyjścia Izraelitów z Egiptu.
(za: Gość Niedzielny Nr 20/2002)