Musiało być coś dziwnego w owej zwiniętej i leżącej osobno chuście, skoro na jej widok w pustym grobie Piotr i Jan uwierzyli. Bo mnie, a pewnie i im, sam pusty grób by nie wystarczył. Przecież to sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Uwierzyć, że ktoś okrutnie zabity może powstać martwych? Dlaczego być tak naiwnym?

Zwłaszcza, gdy najpierw ktoś doświadcza totalnej, niszczącej wszystko klęski. Przecież zobaczenie haniebnej śmierci Mistrza musiało boleśnie ich odrzeć ze wszelkich złudzeń. A potem ten pusty grób. Jeśli Go tam nie ma, to gdzie się podział? Ktoś Jego ciało wykradł i ukrył? Ale kto i po co? W takiej sytuacji uwierzyć w zmartwychwstanie, a potem odkryć oszustwo, znaczyłoby przeżyć koszmar jeszcze raz. Kto ma na to siły?

A oni uwierzyli. Zresztą dane im było potem jeszcze kilka razy spotkać Jezusa. I doświadczyć Jego przeogromnej mocy, która udzielona im, słabym ludziom, zrobiła z nich prawie herosów. To dzięki ich świadectwu stojąc nad grobami swoich bliskich nie umieram z żalu i przerażenia. Wszak jeśli jest po śmierci inne, nowe życie, doczesność nabiera zupełnie nowego wymiaru.

Pytania do rachunku sumienia

1. Jakie znaczenie ma dla mojego życia zmartwychwstanie Jezusa?
2. Czy na co dzień pamiętam, że mam zmartwychwstać?
3. Jak patrzyłem dotąd na śmierć moich bliskich?

Drogowskazy Jana Pawła II

W tę noc zmartwychwstania wszystko rozpoczyna się znowu od «początku»; stworzenie odzyskuje swe autentyczne znaczenie w planie zbawienia. Jest to jakby nowy początek historii i kosmosu, albowiem Chrystus zmartwychwstał «jako pierwociny spośród tych, co pomarli». On, «ostatni Adam», stał się «duchem ożywiającym». Nawet grzech naszych prarodziców jest opiewany w orędziu wielkanocnym jako felix culpa: «O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!» Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska, a «kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym» niezniszczalnej budowli duchowej.

W tę świętą noc narodził się nowy lud, z którym Bóg zawarł wieczne przymierze we krwi Słowa wcielonego, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. [Homilia, Wigilia Paschalna 2003]