I mówi mi anioł: «Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!»

Tak, Bóg osądził już Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządem swym ziemię i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sług. Wszelkie zło, wszelka krzywda jaka dzieje się w świecie, będzie miała swój kres. Jako zaproszeni do nieba, by tam razem z Bogiem świętować, nie musimy się obawiać o swój los. To życie jest tylko snem przed życiem prawdziwym. Te nasze ciała są tylko niezbyt udanym płaszczem okalającym naszą duszę, a Bóg kiedyś da nam płaszcz nowy, znacznie lepszy. Kiedyś to właśnie się stanie.

A póki co wezwani jesteśmy na przedsmak owej uczty Godów Baranka. Na Eucharystię. Tam Bóg tak namacalnie już teraz jest wśród nas.

Z nauczania Jana Pawła II

Na innej płaszczyźnie źródłem sprzeczności między oficjalnymi deklaracjami praw człowieka a ich tragiczną negacją w praktyce jest pojęcie wolności, które absolutyzuje znaczenie jednostki ludzkiej, przekreślając jej odniesienie do solidarności z drugimi, do pełnej akceptacji drugiego człowieka i do służenia innym. Chociaż prawdą jest, że do eliminacji życia poczętego czy dobiegającego kresu dochodzi w niektórych przypadkach pod wpływem źle pojętego altruizmu albo zwykłej ludzkiej litości, nie można zaprzeczyć, że tego rodzaju kultura śmierci jako taka jest wyrazem całkowicie indywidualistycznego pojęcia wolności, która staje się ostatecznie wolnością „silniejszych”, wymierzoną przeciw słabszym, skazanym na zagładę (Evangelium vitae 19).