PARAKLET

(POCIESZYCIEL)
Transliteracja greckiego terminu, który znaczy „przywołany do boku”, czyli „rzecznik” (por. 1 J 2,1). Wyjątkowa rola tego terminu wynika z jego użycia w Ewangelii (14, 16-17.26; 15,6; 16,7-11; por. 16,13-15), w tekstach, w których Jezus obiecuje swoim uczniom, że kiedy odejdzie, ześle im innego Parakleta (BT: Pocieszyciela), który pozostanie z nimi na zawsze. Czwarta Ewangelia daje do zrozumienia, że Paraklet jest Duchem Świętym, czyli Duchem Prawdy (14,17.26). Istotnie, Czwarta Ewangelia uczy o Duchy Świętym w kategoriach Parakleta, który kontynuuje dzieło samego Jezusa (14,1-17), przypominając wszystko, co powiedział Jezus na ziemi, i objawiając to, czego Jezus nie mógł przekazać (14,26; 16, 12-14). Według Ewangelii Jana, dopiero ta wiedza czy intuicja duchowa, niedostępna przed śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa, czyni w pełni możliwą wiarę chrześcijańską i jej rozumienie.
(EB)